شیمیست خط خطی

تو این دبیرستانی که تدریس دارم تقریبا همه معلم ها جوون هستند (آخه یه مدرسه غیردولتیه)، البته چند سالی از من بزرگترند و تجربه شون بیشتر همین باعث میشه اغلب اوقات توی زنگ های تفریح شنونده باشم اما خدا میدونه یک وقتایی چقدر تو دلم حرص میخورم! اغلبشون با اینکه معلم های معروفی اند اصلا ارزشی برای روش های نوین تدریس قائل نیستند و حتی نظریه هایی هم در ردش میدن!!! حالا اینو مقایسه کنید با من که برای تدریس هر مبحث کلی توی سایت های خارجی میگردم، نشریات رشد آموزش پرورش رو میخونم و به سایت گروههای درسی سر میزنم تا به یه طرح دلخواه برسم، از اینکه هر جلسه یه غافلگیری برای بچه ها باشه کلی لذت میبرم، اون وقت بعد از کلاس که میام تو دفتر مدرسه با همچین صحبت هایی مواجه میشم، خداییش غیر سکوت کاری نمیشه کرد!

اما همیشه یه علامت سوال بزرگ میاد تو ذهنم چرا آدم ها اینقدر در برابر پدیده های جدید مقاومت میکنند؟ این سوال تو دانشگاه هم زیاد واسم پیش میومد از وقتایی که بچه های هم دوره ایم سعی میکردند منو از برداشتن واحدهای اختیاری متفاوت و گاهی جدید از دانشکده های دیگه منع کنند (یا حتی بترسونن!!) تا منصرف کردنم از تلاش برای راه انداختن برنامه های تفریحی-علمی خارج از سفارشات دانشگاه یا دانشکده!

نتیجه: خوشحالم که عموما کار خودمو انجام میدم و به حرف های بقیه توجه نمی کنم :دی