شیمیست خط خطی

"باور کنید آدم هایی که رویایی ندارند قابل تحمل تر از آدم هایی هستند که رویاهایی دارند که برای رسیدن به آنها هیچ تلاشی نمی کنند. آدم هایی که از پشت شیشه ها عاشق می شوند. از پشت مانیتورها به رستوران ها سرک می کشند... و از توی قاب تلویزیون به سرقت بانک نگاه می کنند و آرزو دارند یک سارق حرفه ای بشوند. آدمی که رویای زن و مردی را در سر دارد، حتی اگر طرف برد پیت و کیم کارداشیان جان مردها باشد باید بلند شود و برود تا به آرزوهایش برسد. آدمی که عاشق می شود باید بلند شود و برای تصاحب عشقش تلاش کند. کسی که رویای مریخ دارد باید شروع کند به سرچ اینترنتی و جمع کردن قران هایش... آدمی که دلش می خواهد فوتبالیست شود یا مانکن باید بلند شود و برود روی زمین یا تردمیل بدود... باور کنید آدم هایی که برای رویاهایشان تلاشی نمی کنند کسالت بارند، آدم باید بلند شود و برود دنبال رویاهایش. توی صورت مردی نگاه کند و بگوید عاشقت شده ام. بایستد دم دفتر اداره ای و بگوید برای استخدام چه چیزی لازم دارم؟ و برود دنبال آن چیزها... آدم ها باید برای رویاهایشان بجنگند. باید ریسک کنند. حالا حتی اگر مردی به آن ها بگوید نه، رئیسی بگوید نه یا حتی در سرقت بانک بازداشت شوند و زمین بخورند و بعد به خودشان بگویند غلط کردم رویاهایم مسخره بود....... هوم کسالت بارند آدم هایی که اینور خط قرمز می ایستند و هرروز بلند بلند اعلام می کنند بالاخره من به رویاهایم می رسم اما آن پاهای لعنتی شان را تکان نمی دهند. واقعا کسالت بارند، واقعا! و نمی دانند چقدر کسل کننده تر می شوند وقتی برای دهمین سال پیاپی یک رویای ده ساله را مطرح می کنند و تو سر پایین می اندازی و می بینی آن ها هنوز روی همان خطی ایستاده اند که ده سال قبل ایستاده بودند... کسالت بارند."

از وبلاگ خرمالوی سیاه: http://almatavakollll.blogfa.com