شیمیست خط خطی

وقتی این پست شباهنگ رو خواندم کلی ذهنم درگیر این قسمت ها "به نویسنده‌ها هم دل نبندید. اون‌ها هم رفتنی‌ن."هیچ کس برای همیشه در کنار شما نخواهد موند، شما هم برای همیشه در کنار کسی نخواهید موند. با این واقعیت تلخ کنار بیاید." شد!

البته که این یک قانون بدیهی ست، ولی تا الان بهش فکر نکرده بودم! این که مثلا ده سال دیگه از خودت بپرسی زمانی دختری رو می شناختم که شریف درس می خواند و ارشد زبان شناسی گرفت، الان کجاست؟ یا جولیکی که عاشق پست ها و ادبیات خاص و سلایقش بودم الان در چه حالیه؟ شاید حتی اسم فا نو رو روی یه کتاب ببینم و یادم بیاید این خانم نویسنده زمانی به من افتخار داد داستان های کوتاهش رو بخوانم. نگین بعد از فارغ التحصیلی مشغول چیه؟ و و و...

می دانید روبرو شدن با این واقعیت که هیچ چیز ثابتی وجود ندارد، آدم را غصه دار میکند :(

* برای همگی تون آرزوهای خوب دارم، شاد باشید همیشه.

* دیروز خیلی اتفاقی فایل تولد یکسالگی رادیو بلاگی ها که از مدتها قبل روی گوشیم بود، پلی شد. خدای من چقدر صداهاتون با تصور من متفاوت بود! البته الان که فکر میکنم میبینم تصوری از صداهاتون نداشتم، بیشتر قیافه ها یا واکنش ها و حس و حالتون رو تصویرسازی میکنم، ولی بازم برام جالب بود :)

* عنوان هم از محتوای همون پست نسرین هست :)

پ. ن. : هنوز هم دانشکده هستم و منتظر آقای همسر که تشریف بیارن بریم خریدهای مهمونی رو انجام بدیم!

"باور کنید آدم هایی که رویایی ندارند قابل تحمل تر از آدم هایی هستند که رویاهایی دارند که برای رسیدن به آنها هیچ تلاشی نمی کنند. آدم هایی که از پشت شیشه ها عاشق می شوند. از پشت مانیتورها به رستوران ها سرک می کشند... و از توی قاب تلویزیون به سرقت بانک نگاه می کنند و آرزو دارند یک سارق حرفه ای بشوند. آدمی که رویای زن و مردی را در سر دارد، حتی اگر طرف برد پیت و کیم کارداشیان جان مردها باشد باید بلند شود و برود تا به آرزوهایش برسد. آدمی که عاشق می شود باید بلند شود و برای تصاحب عشقش تلاش کند. کسی که رویای مریخ دارد باید شروع کند به سرچ اینترنتی و جمع کردن قران هایش... آدمی که دلش می خواهد فوتبالیست شود یا مانکن باید بلند شود و برود روی زمین یا تردمیل بدود... باور کنید آدم هایی که برای رویاهایشان تلاشی نمی کنند کسالت بارند، آدم باید بلند شود و برود دنبال رویاهایش. توی صورت مردی نگاه کند و بگوید عاشقت شده ام. بایستد دم دفتر اداره ای و بگوید برای استخدام چه چیزی لازم دارم؟ و برود دنبال آن چیزها... آدم ها باید برای رویاهایشان بجنگند. باید ریسک کنند. حالا حتی اگر مردی به آن ها بگوید نه، رئیسی بگوید نه یا حتی در سرقت بانک بازداشت شوند و زمین بخورند و بعد به خودشان بگویند غلط کردم رویاهایم مسخره بود....... هوم کسالت بارند آدم هایی که اینور خط قرمز می ایستند و هرروز بلند بلند اعلام می کنند بالاخره من به رویاهایم می رسم اما آن پاهای لعنتی شان را تکان نمی دهند. واقعا کسالت بارند، واقعا! و نمی دانند چقدر کسل کننده تر می شوند وقتی برای دهمین سال پیاپی یک رویای ده ساله را مطرح می کنند و تو سر پایین می اندازی و می بینی آن ها هنوز روی همان خطی ایستاده اند که ده سال قبل ایستاده بودند... کسالت بارند."

از وبلاگ خرمالوی سیاه: http://almatavakollll.blogfa.com